Porozumiewanie się wilków!
Powszechnie wiadomo, że delfiny porozumiewają się ze sobą. Tę samą umiejętność posiadają wilki. W przypadku wilków system komunikacyjny jest bardzo rozwinięty i złożony. Swoją pozycję w stadzie i związane z tym zachowania, wilki komunikują za pomocą odpowiednich pozycji i ustawień poszczególnych części ciała. Wilki, którym wolno okazywać dominację, wyrażają ją przez pozostawanie w pozycji stojącej z usztywnionymi kończynami i ogonem wyprostowanym do góry. Uszy dominantów też skierowane są ku górze, a futro na ich grzbietach też jest lekko zjeżone. Dominujący osobnik w stadzie spogląda innym osobnikom prosto w ślepia, czasami nawet wchodzi przednimi łapami na inne wilki. Członkowie stada, którym w udziale przypadła uległość, okazują ją poprzez obniżenie linii całego ciała i charakterystyczne wyginanie ku dołowi warg i uszu. Ulegli członkowie stada liżą pysk wilków dominujących, przy czym ich tylnia część ciała jest skierowana ku dołowi. Uległość to także ogon schowany między tylnimi nogami. Komunikacja pomiędzy wilkami odbywa się też przy pomocy dźwięków. Wilki potrafią szczekać, skomleć, piszczeć, warczeć i wyć. Kiedy jakieś obce osobniki zbliżą się zbytnio do terytorium danej watahy, wilki wydają z siebie ostrzegawcze poszczekiwanie. Szczekanie wilków brzmi inaczej niż to, które dobywa się z psich pysków. Wilki szczekają znacznie ciszej i ich głos ma przy tym inną barwę. Podobnie jak psy, wilki warczą, gdy chcą okazać złość, gniew i agresję. Dźwięk skomlenia jest natomiast oznaką wilczej uległości lub prośbą np. o dodatkową porcję jadła. Podczas zabawy małe wilki wydają z siebie radosny pisk. Wilki wyją, gdy chcą powiadomić inne osobniki, gdzie się właśnie znajdują. Wspólne wycie zacieśnia wilcze więzi emocjonalne i jest radosnym końcem udanego polowania. Wycie wilków można usłyszeć o porze wieczornej i wczesnym świtem.
